Το θυμάρι το κοινό (Thymus vulgaris) είναι πολυετής θάμνος, με όρθιους, ξυλώδεις βλαστούς, τετραγωνικής διατομής, αειθαλής σε ήπιους χειμώνες και φυτό ενδημικό της νότιας Ευρώπης. Το ύψος του μπορεί να φτάσει τα 30 εκατοστά. Έχει φύλλα πολύ μικρά σε μέγεθος (8 - 12 χιλιοστά), αρωματικά, άμισχα ή με πολύ μικρό μίσχο και περιφερειακά χείλη στραμμένα προς τα κάτω, σκούρου γκριζοπράσινου χρώματος. Σχηματίζει μικρά άνθη συνήθως μοβ ή ροζ ή άσπρου χρώματος, και σπανιότερα πορφυρά, ρόδινα, ή κιτρινωπά. Η ανθοφορία διαρκεί από τα τέλη της άνοιξης, έως και τα μέσα φθινοπώρου, με δύο σημαντικότερες περιόδους, τον Μάιο και τον Σεπτέμβριο, οπότε και προσελκύεται και πληθώρα επικονιαστών και άλλων ωφέλιμων εντόμων, όπως οι πεταλούδες και οι μέλισσες. Πολύ δημοφιλές, άλλωστε, είναι και το θυμαρίσιο μέλι, εξαιρετικής ποιότητας.

Αγαπά τις ηλιόλουστες θέσεις και αναπτύσσεται καλύτερα σε μέτρια προς ξηρά, αλκαλικά προς ουδέτερα, καλά αποστραγγιζόμενα εδάφη. Ανέχεται τα αμμώδη, αλλά και τα πετρώδη εδάφη με επαρκή υγρασία. Μετά την πλήρη εγκατάστασή του χαρακτηρίζεται ως ιδιαίτερα ανθεκτικό στην ξηρασία. Δεν απειλείται από ασθένειες ή βλαβερά έντομα. Πολλαπλασιάζεται με σπόρο, με διαίρεση, αλλά και με μοσχεύματα την άνοιξη.

Η ονομασία του βρίσκει τις ρίζες της στην αρχαιοελληνική λέξη θύμος, που σημαίνει θάρρος. Οι χρήσεις του στην αρχαιότητα αφθονούν και έχουν τόσο ιαματικό, όσο και πνευματικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στην Αφροδίτη και τον Άρη και το έκαιγαν συχνά για καθαρισμό του χώρου και αφιέρωμα προς τους Θεούς. Ως ιαματικό μέσο το αναφέρουν ο Ιπποκράτης και ο Διοσκουρίδης.

Το θυμάρι φυτεύεται σε βοτανόκηπους, σε παρτέρια και σε κήπους, τόσο για την όμορφη εικόνα του, αλλά κυρίως για τη συλλογή των φύλλων του που αναδύουν το ιδιαίτερο άρωμά τους. Αυτά μαζί με τα άνθη χρησιμοποιούνται στη μαγειρική, φρέσκα ή αποξηραμένα, για αρωματισμό φαγητών, καθώς έχουν γεύση ελαφρώς καυστική και πλούσια. Από τα αποξηραμένα φύλλα παρασκευάζεται αφέψημα ή έγχυμα, το οποίο συμβάλλει σημαντικά στην αντιμετώπιση συμπτωμάτων κρυολογήματος, ευερέθιστου εντέρου και λοιμώξεων του θώρακα. Παρασκευάζεται, ακόμα, βάμμα θυμαριού, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση της ακμής, αλλά και της διάρροιας. Το αιθέριο έλαιο από θυμάρι έχει επίσης πολυάριθμες χρήσεις. Με βασικά συστατικά τη θυμόλη και την καρβακρόλη, δύναται να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση του βήχα, ενώ έχει και ισχυρές αντιμικροβιακές, αντισηπτικές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Εφαρμόζεται και ως εντομοαπωθητικό. Οι δράσεις που προσφέρουν τα συστατικά του θυμαριού είναι πολυάριθμες. Από τη σύγχρονη επιστημονική κοινότητα γίνονται συνεχώς μελέτες για τη διαπίστωση νέων ιδιοτήτων, αλλά και την επιβεβαίωση παλαιότερων.

Η χορήγηση και η κατανάλωση των φυτών και των βοτάνων πρέπει πάντοτε να γίνεται με την καθοδήγηση κάποιου ειδικού ιατρού – θεραπευτή. Οι παρούσες πληροφορίες δεν αποτελούν συμβουλές για χρήση ή κατανάλωση φυτών και βοτάνων, αλλά έχουν καθαρά ενημερωτικό σκοπό.